Als van glas geblazen tekens
trillen
boven zichzelf
in hun stilste bewegen.
Kwetsbaar
vijf tonen onder en
boven
elkaar.
Het is zingen van zand
een wind uit niets.
Klanken zijn scherven
passen
steeds weer
worden
vergeten einde in hun
begin
als verspreide regen
smeltend in aarde
nà het zwijgen
vòòr het gesprokene.