kijkend naar een boom,
luisterend naar water.
Je keel bevroren
in tergend druppelen
van woorden.
Slapend in hoogte.
En dan op de laatste
dag
groeit het donzen
wachten
in je handen
En weerloos klein
fladdert
een blad langs je
vingers
naar de tuin
beneden.
Wordt vogel
en zingt
Als van glas geblazen tekens
trillen
boven zichzelf
in hun stilste bewegen.
Kwetsbaar
vijf tonen onder en
boven
elkaar.
Het is zingen van zand
een wind uit niets.
Klanken zijn scherven
passen
steeds weer
worden
vergeten einde in hun
begin
als verspreide regen
smeltend in aarde
nà het zwijgen
vòòr het gesprokene.
Uit het één
Uit het één
ander
met het kruis
van oorzaak
en gevolg
We raken een schijn
boven de horizon
in de diepste donkerte
waar we nooit geweest zijn
Waar we komen
is er nooit gesproken
Uit een blinde holte
kwamen klanken
zingend als regen
door ons
en wij gingen
met verloren gedachten
bewogen.
Antarctica
Luister. Langs het
krakend ijs walmt een zingen.
Het smelt in ons zwijgen,
als neerslag waait het
door ons heen.
Een klagen van verre zeeën.
Wij bloeien open.
Uit onze handen druppelt
water van een vage wereld
naar de grond.
Op een heuvel
Op een heuvel staan we
vergeten
droom
opgeheven in een hand
zwevend
als zand
tussen plooien van vingers
we zien niet meer
in luister.
Alfabet
Taal is een spiegel.
Amalgaam van beeld
en schijn. Vlak en diep.
Links en rechts.
Omtrek en oppervlakte van een
bol. Onkwetsbaar
in hun wilde gedachte zijn.
Mooi in het ware,
gedroomd
door een man en
een vrouw
in een zelfde verloren tijd.
Maskers kwetsen de
witte nerven van de taal.
Letters etsen in stilte,
trillen na op een spiegel.
Beeld is storend anders zijn.
Lach
Als een lach
in oneindige eenzaamheid
vervloeid
de dageraad reflecterend
in acht vlakken
over de hoofden heen
van in stof gebogen pelgrims
als een klank
die zich in vijf stiltes
openbaart
Een reiziger staat op
ziet een wolk vlinders
over een berg wijken
keert huiswaarts
versmolten met zijn schaduw.
Scherven
Wij steken over
fijne spleten
daar glinsteren
en breken gesponnen draden
verweerd
in andere tijden achtergelaten
door gestorven nornen
fluisterend
in echo's van
hun zangen
van verzonken woorden.
Verzonken in een gat
Verzonken in een gat in de tijd
ontwijken wij alle wetten,
vervloeken met elke verscheiden
daad ons spreken,
zelf vervloekter dan de ellendige
Oidipoes, en blinder dan een dichter.
Wij hebben de liefde lief,
verdrinken ons in schoonheid.
Als wolken zijn wij,
lucht, boven onszelf uitgetild,
uitgeteld, de maat verloren,
gebroken,
onszelf wordend.