Zwervend in ons hoofd laten gedachten sporen na. We bewegen in een panoramisch veld. Het pad van de reiziger is niet rechtlijnig, het landschap komt naar hem toe, de weg opent zich, een pad ontstaat.

De rode draad is de vergeestelijking binnen de omringende natuur. Het rood is complementair. Het banen van het pad is meer een geestelijk proces dat alleen maar optimaal kan ervaard worden in het tegelijkertijd gebruiken van alle zintuigen. Het is een pad van kijken, horen, zien, voelen en smaken dat opgezocht wordt en zich opent in een onvoorwaardelijke overgave.